Ik weet niet hoe het kan, maar ik kan me ontzettend aangegrepen voelen door de kleinste dingen.
Nee als je op een mier gaat staan zul je mij niet horen piepen.
Maar boeken, films en mensen hun persoonlijke verhalen gaan niet snel tot nooit uit mijn hoofd.
En last en een zegen in een.
Mensen die veel lezen, hebben in feiten met meerdere persoonlijkheden te maken gehad en kunnen zo zich vaker beter in mensen inleven.
Of, dat heb ik in ieder geval ooit gehoord.
Misschien komt het daardoor?
Ik weet het niet.
Wat ik wel weet is dat ik me van films en boeken te veel aantrek.
Met persoonlijke verhalen ligt het natuurlijk altijd een beetje anders omdat het in feiten dichterbij je staat maar ook deze blijven vaak als kauwgom in haar in mijn hoofdje rondtollen.
Neem nou de Titanic.
Nou, jongens.
Ik vind dat een hele flauwe film.
Eerst word je voorgesteld aan een jongen.
Knap, leuk, grappig, knap, heeft al veel gezien en beleefd (wijs), knap.
Nou.
Met andere woorden je word gewoon kei hard verliefd op die gast.
Om hem uiteindelijk dood te laten gaan omdat een meisje niet een beetje opschuift op d'r stomme deur vind ik echt zonde.
Maar, laten we geen review gaan doen van een film die ik stiekem mega goed vond.
Het is gewoon zo, dat ik na die film in een gat ben gevallen.
Het duurde twee dagen om dit huilende Aiméetje weer met beide beentjes op de grond neer te zetten en door te gaan met haar leventje.
Waarom ik zo verdrietig was om Jack?
Géén idee. Maar ik was het.
Laatst was ik een of andere serie aan het kijken 'The walking dead'.
Was ervan overtuigd dat ik er niets aan vond en dat het niets voor mij was.
GAAN ER TWEE MENSEN DOOD BEN IK CHAGRIJNIG?!
Nou ik weet niet wat het was, maar op de een of andere manier had ik toch al waardering voor die personen ontwikkeld.
Je zult me uitlachen als je dit hoort maar soms dan vind ik de verhaallijn van een film of serie gewoon geweldig, maar wanneer ze dan op het moment komen waar het zeg maar allemaal eventjes helemaal fout gaat.
Nou, dan gaat het met mij ook fout.
Ik zet de tv uit en chagrijn lekker door het huis heen.
Het is zelfs een paar keer voorgekomen dat ik na 15 minuutjes de televisie weer aan gezet heb gewoon omdat ik wist dat het diepte punt voorbij was.
Dit is dan natuurlijk de negatievere zijde.
Maar er plakken heel veel memoblaadjes aan met positieve puntjes hoor!
Natuurlijk word je er soms raar op aan gekeken als je toegeeft medelijden te hebben met een leraar, of met dat jongetje wat van de trap viel.
Maar hey, so what?
Die blikken maken mij niet veel uit en ik vind het zielig, dat is mijn mening wat de rest denkt maakt me niet zo veel uit.
Ik heb nu eenmaal moeite met de ene film en moet sneller huilen bij een boek maar hey so be it ;).
Hebben jullie hier ook wel eens last van?
Of verklaren jullie me totaal voor gek?
Liefs xxx.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten