De scheefheid der dingen

Terwijl ik dit schreef zat ik heerlijk te genieten in Frankrijk, we (ik en mijn ouders) zaten in een mooi huisje en het weer was om over op te scheppen. Ik typ dit nu thuis uit, nu ik weer over mijn laptop beschik. Soms heb ik van die momentjes dat ik 'voel' dat ik inspiratie heb, dat gevoel kwam ook tot me op vakantie. Ik heb toen pen en papier (een notitie boekje) gepakt en ben gaan schrijven. 
Het geïnspireerde balletje begon in mijn hoofd te rollen met hoe gelukkig ik me mag prijzen en eindigde bij hoe 'fout' de maatschappij eigenlijk ingesteld is, een daadwerkelijk onderwerp heb ik dus niet. Tussendoor kreeg ik 100 likes op mijn Facebookpagina wat ikzelf niet onopgemerkt voorbij wilde laten gaan. Be prepared voor een onsamenhangend artikeltje, precies zoals jullie van mij gewend zijn. 

*Hier beneden ga ik eventjes enthousiaste over mijn 100 likes op Facebook, heb je genoeg van mijn schrijfsels daarover, feel free en sla het stukje over!*
Sorry dat ik er weer over begin, maar ik sta perplex. Ik heb welgeteld 100 likes op mijn Facebookpagina! 100 mensen hebben voor mij, of nog beter, vanwege mijn schrijfsels op het blauw met witte duimpje geklikt. Een iemand viel hier een beetje buiten, die heeft mijn pagina 'geliked' om vervolgens een berichtje met een link erop te zetten of ik zijn pagina wilde 'liken': Sextoyfactory. Ik als zeer atechnisch persoon panikeerde meteen. Wist ik veel hoe ik dat nu weer moest verwijderen, en het was niet echt het beeld wat ik van mijn blog wilde geven wanneer je op mijn Facebookpagina kwam. Apparently is het heel gemakkelijk en uiteindelijk is het ook mij gelukt. 
Ik wil gewoon even iedereen bedanken hiervoor so, thanks! 

MAAR, back to the point: Ik kan me er zo over verbazen dat mensen daadwerkelijk zoiets doen. Het is iets kleins, dat weet ik ook wel, met een klik heb je mij zielsgelukkig, maar zet die 100 mensen die dat kleinigheidje gedaan hebben maar eens op een rij. Dat zijn er veel joh! Ik ben juist blij met zulke dingetjes. 
Wanneer ik nu nadenk over hoe mijn leven op het moment in elkaar zit, heb ik echt geen enkel punt om ongelukkig over te zijn. Natuurlijk heeft iedereen wel eens een baal momentje en een neerslachtig gevoel, maar het gaat mij en jou hopelijk ook, zo onwijs goed. Zo goed, dat het veel te vanzelfsprekend is.
Luxe went snel, dat weet ik ook wel, maar toch vind ik dat ondanks de gewenning we het moeten blijven waarderen.
Het ligt, net zoals alles eigenlijk, buiten onze macht om te bepalen waar we geboren worden. Maar, en ik spreek hier natuurlijk bij voor mezelf, ik ben zo ongelofelijk dankbaar voor de thuissituatie die mij gegeven is. 

Er is gewoon een overschot aan materialistische zaken binnen mijn leven waar ik me schuldig over voel tegenover, generaliserend gezegd, de mensen in Afrika, in Syrië, landen in oorlogsgebied, onderdrukking, noem maar op. Deze mensen hebben zoveel basisbehoefte die ze bijna nooit kunnen bevredigen, terwijl hier bij ons, we ze per persoon wel 10 keer kunnen bevredigen.
Hier kan ik me vaak over bedenken, oorlogen en conflicten komen natuurlijk voort uit allerlei situaties. Ze zijn niet zo simpel als dat ik er over denk, dat geloof ik ook wel er zit veel meer geschiedenis achter, maar als je nu globaal kijkt, het gaat allemaal over macht. Waarom wil je zo graag je land uitbreiden? Ben blij met het gene wat al van jou is? Waarom wil je de mensen van een ander geloof weg hebben? They're all human, aren't they? 
Vaak vraag ik me af waar de simpele basis regeltjes die ja als kleutertje zijnde al geleerd kreeg bij hen zijn gebleven. Elkaar respecteren, in zijn of haar waarde laten. 
Gek toch, dat ik juist aan die simpele normen en waarden twijfel bij een aantal groot wereldleiders. 

“Your beliefs don’t make you a better person,

your behavior does.”

Op vakantie zaten we in een wat grotere stad op een terrasje. 
Er kwam iemand armbandjes verkopen, het was een man die ik eerder in de straat al hartelijk had toegelachen omdat hij een soort charme over zich heen had hangen, een soort loyaliteit die ervan afstraalde via zijn open blik. Een halfuurtje later waren wij op het terrasje gesetteld en kwam diezelfde loyaal uitziende man zijn armbandjes verkopen, hij ging langs alle tafeltjes, maar sloeg die van ons over.
Waarom kwam hij niet bij mijn tafeltje? 
Het gehele tafereel van een meneer die armbandjes moet verkopen, waarschijnlijk voor de kost, gaf mij een misselijk gevoel van onrecht. 
Ikzelf kan geheel beamen dat een glimlach je dag kan maken, ik hoop dan ook dat ik deze mans dag iets zonniger heb gemaakt dan dat hij al was, maar onze maatschappij is niet gericht op glimlachjes, hoofdknikjes en dergelijke gebaren. Het gaat om de stomme gekleurde briefjes en ronde schijfjes waarmee we materialistische dingen aanschaffen om onszelf, tijdelijk, gelukkiger te maken, maar vooral om andere te imponeren.

Noem me een dromer of gek omdat ik zoveel nagedacht heb bij het feit dat die meneer ons tafeltje oversloeg. Misschien zag hij ons gewoon niet, of wilde hij niet teleurgesteld worden door het meisje wat lachte maar niets kocht, maar misschien, heel misschien, was mijn glimlach voor hem genoeg. 
En misschien, zou de gehele maatschappij samen met alle boze ontevreden wereldleiders eens naar deze meneer, die armbandjes verkoopt op straat, moeten kijken. 
En leren.