Mijn iets te enthousiaste liefdes #1

Mijn iets te enthousiaste liefdes, eigenlijk zijn het gewoon kleine obsessies, alleen ik vind het woord 'obsessie' zo'n vervelende nasmaak hebben, net zoals puber of social media.
De mensen die het woord puber gebruiken, gaan in de volgende zinnen niets positiefs zeggen over de persoon die in een leeftijd tussen de 10 en de 20 zit en geen idee heeft wat er met hem of haar gebeurt.
En social media, door middel van deze twee woorden kan je modern overkomen en vertellen waarom het vroeger zo veel beter was want toen had je al dat Faceboeken, twitter, instagràm en whatseppen natuurlijk nog niet. 
Het kan aan mij liggen, maar ik vind dat zulke woorden gewoon een beetje een negatieve lading hebben, een beetje een rot na smaakje wat de hele zin kan verpesten.
Daarom noem ik de dingen waar ik het zo dadelijk over ga hebben ook niet 'obsessies' maar enthousiaste liefdes, klinkt al beter toch?

Voor de mensen die mij kennen zullen wel weten dat ik onwijs enthousiast kan worden van dingen of van mensen. Ik hoef de dingen niet te hebben, de mensen niet te kennen of de evenementen niet te bezoeken. Ik word gewoon mega enthousiast.
Ik krijg een energie boost, mijn mond probeert de stormvloed woorden, die mijn hoofd als een idioot aan het produceren is, op een redelijke manier naar buiten te brengen, mijn armen ondersteunen dit hele project met onwijs veel gewapper terwijl mijn voeten onwijs snel staan te trappelen. Ja letterlijk trappelen. 

Ik vind het een geheel prettig gevoel, dat enthousiasme. Het komt tot je en je kan er ook niet aan ontsnappen, mijn ogen beginnen te twinkelen, mijn mondhoeken trekken vanzelf omhoog en de eerste vlinder ontpopt zich in mijn buik. Een liefdesbron is in mij ontsprongen.

Laten we beginnen met de grootste obsessie, ahum enthousiaste liefde, van het moment.
De mensen die mij de afgelopen 3 dagen nog een paar keer gesproken hebben kunnen beamen dat ik misschien een heel erg groot enthousiast momentje had, eentje wat ook lang aanhield, zeg maar.
Ik ontdekte een nieuw Youtube kanaal, vraag me alsjeblieft niet waarom ik het nog niet kende terwijl mijn hele omgeving het wel al kende, want ik weet het niet. 
"Itswaypastmybedtime" door Carrie Hope Fletcher, het mooie meisje wat hieronder te bewonderen is.

Het begon met een week terug met een filmpje van haar over Harry Potter of boeken, ik weet het al niet meer maar haar spontaniteit stond me gewoon helemaal aan en de dingen die ze vertelde nog veel meer.

Het tweede filmpje wat ik keek was "Things I don't understand", na dat gezien te hebben kwam er een gedachten in me op, "I feel you". Toen was mijn obsessie begonnen.
Ik kijk haar video's nog niet zo heel erg lang, maar sinds ik het ken heb ik wel bijna al haar video's terug gekeken. 
Het gene wat ik zo leuk aan haar vind is dat het spontaan is hoe ze praat en het zijn geen onderwerpen zoals "Mijn dagelijkse make-up routine" of "Not my arms challenge", ze vertelt gewoon daadwerkelijk dingen en nee het zijn niet altijd levenslessen, maar het zijn heerlijke filmpjes van een aantal minuten die je laten nadenken, lachen of je gewoon raken. Ik heb bijvoorbeeld dubbel gelegen bij het filmpje "Weird men on trains". Het is net alsof er iemand die je kent voor je gaat zitten en iets vertelt. Heerlijk.

Daarnaast moet ik toegeven dat ik wel een beetje heel erg veel waardering voor haar heb. Ze heeft dus namelijk ook een blog (All I know now), en via via komt het er nu op neer dat ze hier een boek van mag maken, welke ze zelf illustreert ook nog eens. Daar begint mijn waardering al, dan is er nog het feit dat ze in Les Misèrables speelt als Eponine, niet de film maar de musical. In Londen, in West end. Ikzelf ben gek van theater en ook van musicals, het feit dat je het dan zo ver kan schoppen is onwijs gaaf. Gezien de overeenkomsten qua interesses en de spontaniteit vanuit haar filmpjes was de liefde snel geboren. Ze leest, ze schrijft, ze speelt toneel. Het is heel leuk om zo'n jong persoon (22) dingen te zien bereiken die eigenlijk alleen maar in mijn dromen zich voordoen. 
Echt een aanrader om te kijken!

Toen de school nog bezig was en ik mijn biologie opdrachten aan het maken was onder de les had ik mijn oortjes in die me liet genieten van de tonen die Paul Simon voor me speelde, ik had een vraag en benieuwd keek mijn biologie leraar op het schermpje van mijn mobiel om te zien wat ik luisterde. "Paul Simon - Diamonds on the sole of her shoes", hij keek me een moment aan en knikte goed keurend, en gaf me een compliment over mijn muzieksmaak. Nadat hij mijn vraag had beantwoord keek hij nog eens naar mijn telefoon, toen naar mij en liep heel tevreden weg.

Paul Simon is niet echt de muziek van 'deze generatie', ik ben er mee opgegroeid en ik luister er sinds een jaartje ook daadwerkelijk zelf naar. 
Ik vind de muziek echt heeeerlijk. Vele van jullie zullen de liedjes misschien kennen zodra jullie het horen, het zijn best bekende tonen die je oren dan binnentreden! 
Een van de bekendere nummers is "You can call me Al", het clipje hiervan hiervan is om een of andere stomme reden ongelofelijk grappig. 

Mijn lievelingsnummer daarentegen is het al eerder genoemde liedje, Diamonds on the soles of her shoes, dit nummer heeft hij gemaakt in samenwerking met allerlei Afrikaanse muzikanten en zangers. Ik vind de beat, de zang en de tekst gewoon verrukkelijk. Ik zal jullie niet gaan vervelen met de hele songtekst, maar ik pik er de leukste zinnetjes uit!

"People say she's crazy
She got diamonds on the soles of her shoes
Well that's one way to lose these
Walking blues "

"She makes the sign of a teaspoon
He makes the sign of a wave
The poor boy changes clothes
And puts on after-shave
To compensate for his ordinary shoes "

 En dan vooral dat stukje "The poor boy changes clothes and puts on after-shave to compensate for his ordinary shoes" doet mijn hart een beetje sneller kloppen.
Al met al, reden genoeg om het liedje te luisteren!

Ik ben, net zoals iedereen neem ik eventjes generaliserend aan, op sommige soorten muziek snel uitgekeken, je kan een nummer zo onwijs leuk vinden, maar zodra je het vaker gaat afspelen is het gewoon niet meer zo leuk als het was. Het gene wat ik zo heerlijk vind aan de nummers van Paul Simon is dat ik ze nu al een royale tijd luister, maar ze blijven met intrigeren, inspireren en vooral amuseren.
Mochten de bovenstaande nummers je, net zoals ze bij mij deden, aanspreken, dan heb ik hier nog een paar titeltjes voor je die dan vast ook leuk vindt:
The boy in the bubble
Graceland
I know what I know
Gumboots
Under African Skies
Homeless
Crazy love, vol II
That was your mother
All around the world
Father and daughter
En nog een kleine toevoeging aan mijn ode aan Paul Simon, ik vind zijn werken met Garfunkel zoals Mrs. Robinson, I am a Rock en Bridge over troubled water, ook geweldig.

Mocht je al helemaal genoeg hebben van het hele gegil en gedoe over en rondom The Fault in our stars, dan zou ik vooral over dit stukje heen scrollen.

Natuurlijk heb ik het boek in een dag uitgelezen, ik moest nog ongeveer 70 blz. toen ik me realiseerde dat ik naar mijn toneelrepetitie moest. Toen ik het boek van een vriendin van me leende zei ze: "Je gaat echt dood", ik heb toen gedaan alsof ik het wel aankon (kon ik niet, ik kan over het algemeen al geen zielige dingen aan dus vraag me niet wat me bezielde). Toen de toneelrepetitie begon, lag ik nog op bed te lezen en kon ik al niet meer goed zien want mijn ogen bleven als gekken tranen produceren (sorry Pascalle als er wat waterige stukjes in je boek zijn verschenen die er niet waren voor ik het gelezen had!). Ik wilde het boek gewoon uitlezen voor mijn toneelrepetitie, misschien kwamen er nog verzachtende woorden en kon iets deze waterval stoppen. Toen ik 30 pagina's verder was en al een half uur te laat met een nog steeds heftiger wordende waterval vanuit mijn oogkassen heeft mijn lieve mama me verteld dat ik écht naar toneel moest gaan. 

Op de fiets heb ik met alle kracht in mijn lijf de waterval voor zo'n 5 minuten kunnen stoppen. Ik zette mijn fiets bij de repetitie ruimte neer en liep naar binnen, ik huilde niet, het was over, er kwam geen overstroming meer, ik zou het droog houden gedurende de repetitie.
WRONG.
Ik liep de ruimte binnen, ik zag Pascalle en ik ging huilen. Nee ik denk dat huilen geen goed woord is, ik liep jankend, snotterend, proestend en onstabiel de ruimte binnen zo recht in een knuffel van Pascalle die de woorden "Och meid toch" lachend uitsprak.
Volgens mij heeft mijn hele toneelgroep een hartaanval gekregen. Nadat ik er uitermate charmant uitgeperst kreeg dat ik gewoon een boek gelezen had ging er een zucht van verlichting door de gehele groep. De repetitie was niet een van mijn beste moet ik toegeven. Hierna heb ik als een onstabiel wezen de eeuwig stromende rivier weten te pauzeren voor een tijdje om eenmaal thuis het boek weer op te pakken, de kraan weer open te draaien en de laatste 40 pagina's te lezen.

Vele zullen me nu heel boos aankijken maar het verhaal op zichzelf is geen onwijs bijzonder verhaal, naar mijn mening. NIET BOOS WORDEN EN WEG KLIKKEN, luister.
Het verhaal, de rode draad, is geen heel nieuw concept. Ik heb al vele boeken gelezen over kanker en mensen met kanker en over hoe ze ermee omgaan, er zijn ook al vele boeken die er met wat cynische humor een 'luchtiger' boek van maken, daarin steekt John Green met The Fault In Our Stars niet bovenuit. Maar, zijn manier van schrijven waardoor het toch een soort literair werk wordt, zijn manier van de karakters omschrijven, beschrijven en leven geven is onwijs knap. 

De manier waarop je verliefd wordt op Augustus Waters is niet te beschrijven, je wordt gewoon echt verliefd, ik in ieder geval. De manier waarop je op gaat kijken naar Hazel, hoezeer je met haar moeder en vader mee gaat voelen en hoe veel waarde je gaat hechten aan de laatste bladzijde die je nog kan lezen, dat is schrijven. Het is geen buitengewoon verhaal, het is alleen ongelofelijk goed en literair uitgewerkt. Ik leefde gewoon, ook nadat ik het boek uit had, nog 3 dagen in de wereld van het boek. Ik ben als een blok gevallen voor Augustus en ik heb allerlei quotes honderd keer opgezocht.
Het verbaast je dan vast ook niet dat ik de trailer uit mijn hoofd kende toen ik eindelijk de film mocht gaan aanschouwen, ik heb gehuild, ik heb gelachen en ik heb genoten.
Ik kan me nog een paar boeken herinneren die mij zo hebben weten in te pakken maar mijn god wat was ik ingepakt. Ik ga de film écht nog een keertje kijken en hoop het boek ook nog een keer te lezen. 
Okay?

Om de variatie erin te houden ga ik me nu uiten over een iets stuk luchtiger onderwerp. Het televisie programma wat de afgelopen weken vaak op onze televisie aan heeft gestaan.
De Beste Singer Songwriter. Ik betrapte me erop dat ik aan het zappen was voor de televisie, iets wat ik echt tijdverspilling vind, dus ik gaf mezelf nog een rondje zappen de tijd en zou daarna of iets gaan kijken of mijn tijd ergens anders in steken.
Ik bleef hangen bij De Beste Singer Songwriter. Precies op tijd want David Benjamin, mijn favoriet voor de rest van de serie mocht Magic Marker zingen.

Het deuntje was lekker en de tekst mooi, ik was verkocht en bleef kijken.
Nadat ik met volle teugen van het programma genoten had, besloot ik de nummers op te zoeken en ook te kijken wat de kandidaten eerdere afleveringen al geproduceerd hadden. Terwijl ik alle nummers opzocht en beluisterde raakte ik langzaam gehecht aan de warme stemmen van de deelnemers.
De rest van de afleveringen heb ik trouw gevolgd, toen langzaam de finale naderde besloot ik dat ik misschien toch maar naar die tour moest gaan waar alle finalisten optreden, ik moet de kaartjes nog kopen maar wil er wel echt heel erg graag heen!
Ik ben helemaal niet van talentenshows, Xfactor, The Voice, al die commerciële programma's (excuses) zul je niet bij mij zien. Ik hou er niet van, zo simpel is het.
Het gene wat ik zo leuk vind aan De Beste Singer Songwriter is dat het heel puur is. Het zijn geen 3 mensen die altijd jureren, de jury wisselt en alleen Giel Beelen is een vast personage hier binnen. Daarnaast wordt er lang niet elke aflevering iemand weg gestuurd en blijven de kandidaten een heel aantal afleveringen gewoon met zijn allen en wordt er niemand weggestuurd, hierdoor kan jij als kijker een breder beeld van hen krijgen en kunnen de juryleden naar mijn idee ook een beter idee krijgen van de deelnemers. Vaak hoor je toch ook dat de eenmalige juryleden het programma al een paar keer gekeken hebben of in ieder geval de mensen opgezocht hebben. Ze schrijven hun muziek zelf, ze spelen het zelf, ik vind het gewoon heerlijk!
Ik zal mijn favoriete op een rijtje zetten! Je ziet wel een beetje dat ik vooral David Benjamin erg leuk vond! Het is zeker een kijkje waard om ook wat nummes van Kira Dekkers op te zoeken, zij zat dan wel niet bij de finalisten maar was naar mijn mening ook heel goed!

                                                 Myriam West - Little girl

Youri Lentjes - Signal

David Benjamin - Sugar Coat

Stef Classens - Here's to you

David Benjamin - Through your eyes

David Benjamin - Victoria

Als ik naar de lengte van dit artikeltje kijk, en naar de onderwerpen die ik eigenlijk nog zou willen bespreken is het denk ik beter dat ik het hier gewoon afrond. 
Er zal zeker een deel 2 komen, gewoon omdat ik mijn lijstje nog niet afgewerkt heb ;).
Ik hoop dat jullie dit een beetje leuk vinden om te lezen, ik ben heel erg benieuwd, laat me anders even weten wat je ervan vond!
Bereid je voor op een nieuw artikeltje gevuld met onder andere de volgende onderwerpen: "Quotes, Harry Potter, Les Misérables, John Keats en Button Poetry".
Wie weet nog wel meer!

xxxx.

PS. Ik wil jullie allemaal bedanken voor het 'liken' van mijn Facebookpagina! Ik heb al 89 likes ontvangen, dit had ik dus écht nooit verwacht! Heb je nog niet geliked, maar wil je wel op de hoogte blijven van wat ik post en wanneer, kleine previews etc. ? Vergeet dan vooral niet aan te klikken dat je meldingen wilt ontvangen!